Łupież rumieniowy to jeden z rodzajów łupieżu, który dotyka skóry w miejscach jej fałd. Łupież rumieniowy może więc się pojawić w okolicach pachwin, pach, pomiędzy palcami w wielu innych miejscach. Ten rodzaj łupieżu różni się od tradycyjnego i nie przybiera postaci obsypujących się, białych płatków. Jakie więc są jego objawy, przyczyny i jak radzić sobie z łupieżem rumieniowym? Można pozbyć się go efektywnie, o ile zastosujemy się do porad i metod leczenia sugerowanych przez trychologa bądź dermatologa.
Objawy łupieżu rumieniowego
Łacińska nazwa łupieżu rumieniowego brzmi erythrasma i z tą właśnie nazwą można się najczęściej spotkać w fachowej literaturze medycznej. Łupież rumieniowy jest dość często pojawiającym się bakteryjnym schorzeniem skóry, którego w okresie życia może doświadczyć nawet 20% populacji. Najczęściej pojawia się u starszych mężczyzn, ale i u osób otyłych, cierpiących na nadmierną potliwość lub na cukrzycę.
Objawy łupieżu rumieniowego są charakterystyczne. Łupież ten objawia się pojawieniem się czerwonobrązowych plam w fałdach skóry, które czasem mogą się złuszczać. Początkowo plamy są różowe i z czasem ciemnieją. Plamy te zlokalizowane są najczęściej w pachwinach, choć czasem mogą dotyczyć także okolic pach, fałd międzypośladkowych, przestrzeni międzypalcowych, skóry pod piersiami, ud lub okolic pępka. Kwestią odróżniającą łupież rumieniowy od grzybicy skóry jest fakt, iż łupież rumieniowy nie powoduje świądu. Zmieniona chorobowo skóra zajmuje początkowo niedużą powierzchnię i tak zostanie, o ile chory wdroży leczenie. W innym przypadku zmiany skórne mogą objąć większe obszary ciała, zajmując np. całą wewnętrzną część ud. Łupież rumieniowy sprzyja też powstaniu na zmienionej chorobowo skórze grzybicy, dlatego podjęcie leczenia i dbanie o chorą skórę jest tak istotne.
W pewnych przypadkach ten rodzaj łupieżu może dotyczyć także skóry głowy i objawiać się na niej plamami, podrażnieniem, a nawet możliwym pieczeniem.
Przyczyny łupieżu rumieniowego
Bezpośrednią przyczyną tego typu łupieżu są bakterie maczugowce Corynebacterium minutissimum. Bakterie te naturalnie tworzą mikrobiom naszej skóry, jednak pod wpływem pewnych czynników mogą spowodować stany chorobowe. Dzieje się tak pod wpływem nadmiernej potliwości, skłonności do otyłości lub u chorych na cukrzycę. W takich przypadkach wspomniane bakterie zaczynają się szybko namnażać, a następnie przenikają przez warstwę rogową naskórka, co prowadzi do powstawania zmian skórnych. Skłonność do łupieżu rumieniowego zwiększa się także wraz z wiekiem. Czynnikiem, który także sprzyja tej chorobie bywa nieodpowiednia i niedostateczna higiena ciała oraz obniżona odporność.
Łupież rumieniowy – diagnostyka
Ze wszystkim co niepokoi na skórze (głowy lub ciała) warto udać się na konsultację do trychologa lub dermatologa. Szybka i właściwa diagnoza to często najefektywniejszy sposób na pozbycie się problemu skórnego.
Niektórzy specjaliści już obrazowo są w stanie stwierdzić wystąpienie łupieżu rumieniowego, lecz czasem w diagnostyce będzie potrzeba wykonania dodatkowych badań. Badania laboratoryjne są w przypadku łupieżu rumieniowego mało przydatne, natomiast wskazana jest diagnostyka z naświetleniem zmienionego chorobowo miejsca lampą Wooda. Jeśli naświetlona skóra zabawi się na kolor pomarańczowy, diagnosta ma jasność, iż chory ma do czynienia z łupieżem rumieniowym. Rzadziej wykonuje się badania mikroskopowe – w tym celu pobierany jest wymaz, który poddaje się reakcjom chemicznym z wykorzystaniem odczynników barwiących.
Istotna jest dokładna i trafna diagnostyka, która pozwoli definitywnie odróżnić, czy powstałe zmiany skórne są łupieżem rumieniowym czy może zmianami związanymi z grzybicą skóry.
Łupież rumieniowy – Opcje leczenia
Metody leczenia łupieżu rumieniowego nie będą dla każdego takie same. Wszystko bowiem zależy od stopnia zaawansowania choroby i podobnych czynników. Jak każda choroba powodowana bakteriami, także leczenie łupieżu rumieniowego wymagać będzie użycia środków z antybiotykiem. W przypadku niedużego lub średniego nasilenia choroby wystarczy jedynie leczenie zewnętrze. Stosuje się w tym celu preparaty z erytromycyną lub mupirocyną. Czasem potrzeba uzupełnić terapię o preparaty z ketokonazolem lub mikonazolem. Cięższe postaci łupieżu rumieniowego lub tendencja do jego nawracania skutkują potrzeba włączenia leczenia doustnego preparatami z erytromycyną. W niektórych przypadkach lekarz może zalecić pacjentowi także światłoterapię. Leczenie łupieżu rumieniowego wymaga cierpliwości i stosowania się do wszelkich zaleceń lekarza. W innym przypadku problem ten może nawracać i stać się bardzo uciążliwym. Nie może być mowy o całkowitym wyleczeniu łupieżu rumieniowego wówczas, jeśli nie ograniczymy lub nie wyeliminujemy czynników mu sprzyjających – pacjent powinien poza antybiotykoterapią starać się ograniczyć nadmierną potliwość, poddać się leczeniu cukrzycy, walczyć z otyłością, etc.
Zmiany w stylu życia
Poprzez zmianę stylu życia i profilaktykę można ograniczyć do minimum możliwość nawracania problemu jakim jest ten typ łupieżu. Ważne jest podjęcie leczenia chorób o jakich już wspomniano powyżej. Istotna jest również profilaktyka, która powinna opierać się głównie na dbaniu o higienę skóry. Ważnym jest, by nosić przewiewne ubrania, wykonane jedynie z naturalnych materiałów, w tym nakrycia głowy. O skórę warto dbać używając preparatów łagodnych, o działaniu antybakteryjnym – np. mydeł. Ważnym jest także stosowanie dobrych preparatów eliminujących nadmierną potliwość – najlepsze będą w tym przypadku dermokosmetyki dostępne w aptekach.
Porady ekspertów
Każdy specjalista jest zgodny, że szybka i dobra diagnoza to połowa sukcesu. W przypadku chorób skóry liczy się również cierpliwość i poddawanie się leczeniu, a także zmiana codziennych nawyków. Każdy z nas, a nie tylko osoby, które raz doświadczyły łupieżu rumieniowego, powinien dbać o kontrolowanie swojej masy ciała, monitorowanie stężenia glukozy we krwi i profilaktykę cukrzycy jak i o noszenie dobrych jakościowo ubrań – najlepiej bawełnianych, bez sztucznych domieszek. Jeśli jesteś podatny na choroby skóry, w tym na łupież rumieniowy, zaleca się regularnie odwiedzać dermatologa. Jeśli zmiany skórne dotyczą również skóry głowy, warto poradzić się również trychologa i poddać się zabiegom trychologicznym mającym na celu poprawę kondycji skóry głowy.
Podsumowując, łupież rumieniowy nie jest starszą chorobą, o ile cierpliwie i szybko zaczniemy ją leczyć. Zaniedbany problem może nawracać i przybrać formę przewlekłą. Nigdy nie bagatelizuj zmian na skórze, które jakkolwiek Cię niepokoją. Wybierz dla siebie dobrze wykwalifikowanego lekarza lub trychologa i monitoruj swoją skórę minimum raz w roku, na co dzień odpowiednio o nią dbając.
